Gilles Lucas

Het verhaal van Judith Salomé is versnipperd in fragmenten, alsof het gezien wordt door de gaasramen die de kunstenaars gebruiken om hun blikveld in kleine vensters te verdelen. Het is geen gestructureerd, efficiënt verhaal met onverwachte wendingen. De plot die het kader vormt voor ons werk is uiterst eenvoudig. Ik twijfel er niet aan dat het, onder een vaardige en geoefende pen, zich zou hebben geleend voor de meest interessante en zelfs de meest dramatische ontwikkelingen; maar ik ben niet erg bekend met de kunst van spanning. Daarom moeten we in dit verhaal niet zoeken naar complotten die met vooruitziende blik zijn berekend, noch naar situaties die met kunst zijn gearrangeerd, noch naar complicaties van gebeurtenissen, in één woord, niets dat gewoonlijk wordt gebruikt om de interesse op te wekken, te behouden en op te schorten. De ordening van de gebeurtenissen, hun opeenvolging in de tijd, is zeker niet willekeurig in ons verhaal; het brengt de actie vooruit, zouden we zeggen. Maar je zou ook kunnen zeggen dat diezelfde gebeurtenissen op zichzelf van weinig belang zijn en dat ze ons alleen interesseren voor zover ze onze heldin ertoe brengen andere personages te ontmoeten en relaties met hen aan te gaan. Het is vooral de complexiteit van de relaties tussen de verschillende hoofdpersonen, en soms hun wreedheid, die dit werk interessant maakt, boven en naast een eenvoudige plot. Mijn eerste doel was om het leven te beschrijven van een ambitieus jong meisje dat, tot aan haar uiteindelijke berouw, onophoudelijk vecht om haar kunst uit te oefenen in het 17e-eeuwse Frankrijk, dat zowel wild als verfijnd is. Het verhaal is geschreven in de eerste persoon en lijkt op een fictieve biografie die als een eenvoudige kroniek de strikte volgorde van chronologische gebeurtenissen volgt (de Grand Carrousel van de koning, de bouw van het kasteel van Versailles, de vervolging van protestanten). Als het verhaal van Judith gehoorzaamt aan het beproefde principe van apocriefe memoires, dan is dat omdat de omvang van het project, met behoud van de subjectiviteit van onze heldin vanuit een romanesk standpunt, een algemene reflectie mogelijk maakt over de wereld waarin zij zich begeeft. Er lopen inderdaad een aantal thema's door het verhaal. Tegelijkertijd moet de bijna totale afwezigheid van dramatische effecten elk ijdel decoratief aspect wegnemen, de plaag die in onze ogen zoveel historische films besmet (vooral die met grote budgetten). Als gevolg hiervan moet alles in het script waarheidsgetrouw overkomen, en op dit punt denken we in het bijzonder aan de dialoog, die op bepaalde momenten (de ondertekening van leer- en huwelijkscontracten) opzettelijk documentair aandoet. De stijl van de dialoog, onderbroken door de voice-over, is die van de prachtige taal van de 17e eeuw: - eenvoudig, duidelijk, vol. Ze is niet bang voor wat ze zegt, noch schuwt ze wat ze schrijft. Ze spreekt zonder koorts, maar met kracht en felheid, over ambitie en succes, ijdelheid en succes, liefde en verdriet, ziekte en dood. ...



Geboren in 1966

Quimper France

Medium
Talen

Screenplays


JUDITH SALOME

1 DE VOCATIE Maar wie is deze Judith Salomé? Haar verhaal begon in Parijs, in de wijk Pont Notre Dame, op 15 mei 1643, de datum waarop ze gedoopt werd. Ze was de dochter van een portret- en stillevenschilder genaamd Jacques. Al op zeer jonge leeftijd vertoonde ze duidelijke artistieke neigingen. Haar vader, die verbonden was aan de broederschap van Saint Germain des Prés, waar veel kunstenaars uit de oude Nederlanden woonden, leerde haar bepaalde basisbeginselen, en daarna misschien de stillevenschilder en kunsthandelaar Pieter van Meyel, met wie Marie Granier, Judiths moeder, voor de tweede keer trouwde. 2. DE WERKZAAMHEDEN Judith was al heel jong een productieve kunstenares, wier werk, misschien dankzij de handel van haar schoonvader, werd gewaardeerd, want we weten dat Karel I van Engeland vijf van haar werken kocht. De meeste van de door haar gesigneerde schilderijen dateren uit de periode 1662-1675, die het meest productief lijkt te zijn geweest, hoewel ze minstens tot 1685 actief bleef. In 1665 stelde ze haar atelier open voor andere vrouwen die schilderkunst wilden studeren. Dit was vrij uitzonderlijk in die tijd. Er wordt gezegd dat veel mannen naar haar atelier kwamen om Judiths legendarische schoonheid met eigen ogen te bewonderen. Deze aanhoudende en succesvolle activiteit leidde tot haar benoeming tot schilder van de koning in 1673, een positie die haar een zeker financieel gemak garandeerde. In 1678 trouwde Judith met de protestantse kunsthandelaar Philippe Talmière de Sancy, met wie ze twee kinderen kreeg. Maar er braken donkere dagen aan voor de volgelingen van de "zogenaamde gereformeerde religie", zoals die in die tijd bekend stond. In 1685 herriep Lodewijk XIV het Edict van Nantes, waardoor ze geen andere keuze hadden dan zich te bekeren of in ballingschap te gaan. In 1686 werd Louise's echtgenoot gevangen genomen en een van haar kinderen werd gedwongen zich te bekeren, terwijl de andere twee naar Londen vluchtten. Judith Salomé, die na de dood van haar man 42 jaar was geworden, kreeg te maken met ernstige financiële problemen. Ze moest zich bekeren tot het katholicisme om te ontsnappen aan de vervolging van de protestanten en om te voorkomen dat haar overgebleven bezittingen in beslag zouden worden genomen.

Lezen