De Hollywood Ten waren een groep scenarioschrijvers, regisseurs en filmproducenten die in 1947 werden aangeklaagd wegens minachting van het Congres omdat ze weigerden vragen te beantwoorden over hun vermeende lidmaatschap van de Communistische Partij. Ze werden door de filmstudio's op een zwarte lijst gezet, wat een einde maakte aan hun jarenlange carrière in Hollywood. Hoewel de individuele leden er verschillende politieke standpunten op na hielden, werden ze gegroepeerd als de Hollywood Tien vanwege hun gelijksoortige behandeling tijdens hoorzittingen in het Congres en hun plaatsing op de zwarte lijst van de filmindustrie. De leden van de Hollywood Tien waren: Alvah Bessie - scenarioschrijver, schrijver en journalist Bessie schreef mee aan het scenario voor "Objective, Burma!" (1945), een oorlogsfilm met Errol Flynn in de hoofdrol. Herbert Biberman - Regisseur, scenarioschrijver en producent Biberman regisseerde verschillende films, waaronder "Salt of the Earth" (1954), een drama over sociale kwesties en de rechten van arbeiders. Lester Cole - Scenarioschrijver en stichtend lid van de Screen Writers Guild Cole werkte mee aan meer dan 40 scenario's tijdens zijn carrière, waaronder "If I Had a Million" (1932), "The Invisible Man Returns" (1940) en "None Shall Escape" (1944). Edward Dmytryk - Regisseur en scenarioschrijver Dmytryk regisseerde films zoals "Murder, My Sweet" (1944), "Cornered" (1945) en "Crossfire" (1947), die bijzonder goed werden ontvangen. Ring Lardner Jr. - Scenarioschrijver en journalist Lardner won twee Oscars voor Best Adapted Screenplay voor "Woman of the Year" (1942) en "MAS*H" (1970). Hij schreef ook het scenario voor "Laura" (1944). John Howard Lawson - Scenarioschrijver, toneelschrijver en stichtend lid van de Screen Writers Guild Lawson schreef de scenario's voor films als "Blockade" (1938), "Algiers" (1938) en "Smash-Up, the Story of a Woman" (1947). Albert Maltz - Scenarioschrijver en toneelschrijver Maltz schreef de scripts voor "Pride of the Marines" (1945), "The Red Pony" (1949) en "Broken Arrow" (1950). Hij werd ook genomineerd voor een Oscar voor Best Adapted Screenplay voor "The Naked City" (1948). Samuel Ornitz - Scenarioschrijver, romanschrijver en stichtend lid van de Screen Writers Guild Ornitz schreef het scenario voor "Little Orphan Annie" (1932) en schreef mee aan het scenario voor "Marked Woman" (1937), met Bette Davis. Adrian Scott - Producent en scenarioschrijver Scott was producent en scenarioschrijver voor films als "Murder, My Sweet" (1944) en "Cornered" (1945), geregisseerd door Edward Dmytryk. Dalton Trumbo - Scenarioschrijver, romanschrijver en oprichtend lid van de Screen Writers Guild Trumbo is misschien wel het beroemdste lid van de Hollywood Ten. Hij schreef de scripts voor "Thirty Seconds Over Tokyo" (1944), "Roman Holiday" (1953) en "Spartacus" (1960). Trumbo won ook twee Oscars voor Best Adapted Screenplay voor "Roman Holiday" (onder een pseudoniem) en "The Brave One" (1956). De term 'Hollywood Tien' is door de media en commentatoren gebruikt om deze tien individuen als groep te beschrijven, maar het is belangrijk om op te merken dat ze niet noodzakelijkerwijs een georganiseerde groep vormden of verenigd waren door een gemeenschappelijke ideologie. Sommigen waren lid van de Communistische Partij, terwijl anderen gewoon linkse sympathisanten waren of er progressieve politieke opvattingen op na hielden. De behandeling van de Hollywood Tien was een van de eerste opmerkelijke voorbeelden van de zwarte lijst van Hollywood, die ook veel andere filmprofessionals trof die verdacht werden van banden met het communisme tijdens het tijdperk van de Red Scare. De zwarte lijst bleef bestaan tot het begin van de jaren 1960, toen invloedrijke regisseurs en producenten openlijk mensen begonnen aan te nemen die eerder op de zwarte lijst hadden gestaan, wat hielp om een einde te maken aan deze discriminerende praktijk. Het verband tussen de Hollywood Ten en de Screen Writers Guild (SWG) ligt vooral in het feit dat verschillende leden van de Hollywood Ten invloedrijke scenarioschrijvers en stichtende leden van de SWG waren. De Screen Writers Guild werd in 1933 opgericht om de belangen van scenarioschrijvers te behartigen en hun rechten te verdedigen op het vlak van beloning, kredieten en werkomstandigheden. Stichtende leden van de SWG waren onder andere John Howard Lawson, Lester Cole en Samuel Ornitz, die ook lid waren van de Hollywood Ten. Toen de House Un-American Activities Committee (HUAC) in 1947 een onderzoek startte naar beschuldigingen van communistische infiltratie in Hollywood, waren verschillende leden van de Screen Writers Guild het doelwit vanwege hun vermeende lidmaatschap van de Communistische Partij of hun progressieve politieke standpunten. De leden van de Hollywood Ten werden opgeroepen om te getuigen voor HUAC en hun weigering om vragen te beantwoorden over hun politieke banden leidde ertoe dat ze in minachting werden gehouden voor het Congres en op een zwarte lijst werden geplaatst door de filmstudio's. De Screen Writers Guild stond voor een dilemma over hoe te reageren op de zwarte lijst van Hollywood en de behandeling van de Hollywood Tien. Terwijl sommige leden van het SWG de Hollywood Tien steunden en tegen de zwarte lijst waren, vreesden anderen de gevolgen voor hun eigen carrière en de reputatie van het SWG als de organisatie een te radicaal standpunt zou innemen. Uiteindelijk nam het SWG een voorzichtige houding aan en slaagde er niet in om de rechten van haar leden die op de zwarte lijst stonden volledig te beschermen. In de loop der jaren ontwikkelde de Screen Writers Guild zich tot de Writers Guild of America (WGA), die nog steeds scenarioschrijvers vertegenwoordigt en hun rechten in de film- en televisie-industrie verdedigt. De nalatenschap van de Hollywood Ten en de Hollywood Blacklist herinnert ons aan de uitdagingen waarmee scenarioschrijvers in het verleden werden geconfronteerd en het belang van een sterke organisatie om hen te steunen en hun rechten te beschermen. De carrières van deze artiesten werden zwaar beïnvloed door de zwarte lijst van Hollywood, maar hun werk wordt nog steeds gewaardeerd en bestudeerd vanwege de bijdrage aan de filmgeschiedenis.